امروزه از کارآفرینی به عنوان یکی از کارآمدترین عوامل مزیت آفرین نام برده شده و توصیه می گردد تا به عنوان یک راهبرد حیاتی مورد توجه و عنایت ویژه ملتها و دولت ها واقع گردد؛ لکن جایگاه ایران در حوزه کارآفرینی با توجه به ظرفیت های موجود و بر پایه شاخص های دهگانه کسب و کار، چندان
مطلوب نمی باشد. به نظر می رسد کمتر به ظرفیت ها و نارسایی هاي این بخش و همچنین ضرورت تحول آن در یک نگرش سیستمی توجه شده است.
اکوسیستم کارآفرینی ویژگی های مشترک زیادی با اکوسیستم طبیعی دارد؛ برای مثال ویژگی های ضروری (که خدمات اکوسیستم نامیده می شود)، اثرات مرتبط به هم، تعاملات تعبیه شده محلی، ویژگی های پویا و اکوسیستم غیر پویا. پیش از ارائه توضیح بیشتر در این مورد، لازم می دانم عبارت دیگری که باعث سردرگمی زیادی شده است، یعنی تفاوت بین اکوسیستم کارآفرینی و اکوسیستم کسب و کار را توضیح دهم.
«اکوسیستم کارآفرینی» به مجموعه افراد، سازمان ها، روش ها، قوانین، رویدادها و غیره در یک محدوده جغرافیایی گفته می شود که بر فعالیت های کارآفرینی (و نه اشتغالزایی) در آن منطقه، اثر می گذارد. سازمان یافتن یک اکوسیستم کارآفرینی به حداقل یک دهه تلاش و تعهد و حضور مفید همه این اجزا نیاز دارد.
